Piąty tom cyklu o Katie Maguire.

Thriller nawiązujący do filmu „Siostry Magdalenki” i do prawdziwych wydarzeń: W latach 70. w irlandzkim hrabstwie Galway, w ogrodzie klasztoru, gdzie niegdyś mieścił się prowadzony przez siostry zakonne dom dla samotnych matek, znaleziono stosy kości dzieci, a o ich śmierci nie było żadnej informacji w jakimkolwiek registrze.

W domu opieki na przedmieściach Cork zostaje uduszona stara zakonnica. Można by to nawet uznać za akt miłosierdzia, gdyby nie święta figurka znaleziona w jej ciele. I gdyby niedługo po tym okolicznym mieszkańcom nie ukazał się przerażający widok: przyczepiona do wypełnionych helem balonów, wykrwawiająca się zakonnica, która szybuje nad łąkami i rzeką. Choć ta druga nie została jeszcze zidentyfikowana, nadkomisarz Katie Maguire wie, że odpowiedzi należy szukać w przeszłości klasztoru Bon Sauveur, w którym właśnie dokonano makabrycznego odkrycia. Niestety, natrafia tam na mur milczenia. A tymczasem Katie ściga się z czasem, bo znikają kolejne zakonnice.

Piąty tom cyklu o Katie Maguire.

Thriller nawiązujący do filmu „Siostry Magdalenki” i do prawdziwych wydarzeń:

W latach 70. W irlandzkim hrabstwie Galway, w ogrodzie klasztoru, gdzie niegdyś mieścił się prowadzony przez siostry zakonne dom dla samotnych matek, znalezione stosy kości dzieci, a o ich śmierci nie było żadnej informacji w jakimkolwiek registrze.

To legenda o miłości i nienawiści

Są jak siostry, tak blisko siebie jak myśli

Dobre i złe pośród poświęcenia i zawiści

To odwieczna pieśń, którą znaczy dziejów krew

Rozlewa się ona w wielobarwnym wykwicie

Znaczą ją różne kolory, odcienie, to jest życie

To jego esencja, trwanie i sens

Także coś jeszcze, co pozostaje, gdy nadchodzi

Ostateczny kres...

Ból po utracie ukochanej osoby nie równa się z żadnym innym. Pustka, wściekłość, w miarę możliwości chęć zemsty. To czują wszyscy dla których Srebrzysta była ważna - nie z samego faktu bycia aniołem, a z powodu miłości jaką ją darzyli. A gdyby dało się przywrócić ją do żywych? Nawet jeśli wymagałoby to współpracy z wrogiem? Czy dumne anioły byłyby w stanie to zrobić?

Alabaster powoli wraca pamięć, przypomina sobie rzeczy, które zrobiła, a o których inni nigdy nie zapomnieli... Nawet jej własna córka odmawia oddania jej tronu anielskiego przez wzgląd na dawne czyny i brak ufności. Jednak była władczyni niebios nie odkryła jeszcze wszystkich kart...

Saga siedmiu barw — Krew Sióstr — część trzecia — Kasztan.

„Żyła niegdyś siostra krwi Kasztan Bomba Była jak tsunami i powietrzna trąba Świat łupiła, to zwiedzała Z pistoletów swych strzelała Żarła, klęła i jak dzika chlała Jako herszt piratów miała złych kamratów Z nimi zawitała do zaświatów Tam zaś cudów dokonała I na latającym okręcie z Alabaster Światłości się zbratała” — z przyśpiewek srebrzystych dzieci na północnym wschodzie kontynentu Unton.

Saga siedmiu barw — Krew Sióstr — część trzecia — Kasztan. „Żyła niegdyś siostra krwi Kasztan Bomba Była jak tsunami i powietrzna trąba Świat łupiła, to zwiedzała Z pistoletów swych strzelała Żarła, klęła i jak dzika chlała Jako herszt piratów miała złych kamratów Z nimi zawitała do zaświatów Tam zaś cudów dokonała I na latającym okręcie z Alabaster Światłości się zbratała” — z przyśpiewek srebrzystych dzieci na północnym wschodzie kontynentu Unton.

Saga siedmiu barw — Krew sióstr — część siódma — Alabaster

To legenda o miłości i nienawiści.

Są jak siostry, tak blisko siebie jak myśli.

Dobre i złe pośród poświęcenia i zawiści.

To odwieczna pieśń, którą znaczy dziejów krew.

Rozlewa się ona w wielobarwnym wykwicie.

Znaczą ją różne kolory, odcienie, to jest życie.

To jego esencja, trwanie i sens.

Także coś jeszcze, co pozostaje, gdy nadchodzi Ostateczny kres…

Saga siedmiu barw – Krew sióstr – część czwarta – Czarna.
Czerń i moc, nieskończona noc. Wieczna noc, która dławi nawet cień. W niej demony i upiory z potworami, maszkarami. Między nimi ona – siostra krwi – z legendarnym mieczem oraz rogami. Czas i przestrzeń przekroczone, dla przyjaźni odmienione. Dla przyjaźni wszystko zmieni się – nawet w wiecznej nocy nastanie jasny dzień!

Saga siedmiu barw – Krew sióstr – część czwarta – Czarna.

Czerń i moc, nieskończona noc. Wieczna noc, która dławi nawet cień. W niej demony i upiory z potworami, maszkarami. Między nimi ona – siostra krwi – z legendarnym mieczem oraz rogami. Czas i przestrzeń przekroczone, dla przyjaźni odmienione. Dla przyjaźni wszystko zmieni się – nawet w wiecznej nocy nastanie jasny dzień!

Saga siedmiu barw — Krew sióstr. Seria druga. O tym, co przyniosła przyjaźń, a co wrogość. Część ósma — Czerwień.
Czerwień to nowa odsłona sagi, którą można czytać niezależnie jako część pierwszą.
Nowy świat jeszcze więcej wart, a w nim nowe siostry. Córki Chamsi, które sporo już podrosły. Jedna zwie się Diament i półkryształowe ma ciało. Druga to Akwamaryna, syrenia wojowniczka jakich mało. Są i siostry inne; wielobarwne, psotne, mądre, czasem trochę dziwne. Lady Czekolada na drugie imię ma Zdrada. Zaś Węgiel to robot z demonicą pomieszany. Kim zatem mógłby być jej... ukochany?

— Saga siedmiu barw — Krew sióstr. Opowieść o tym, co zostało zrodzone z miłości, a co z nienawiści. Część szósta — Lazur.

Kici kici miau miau miau. Czy ty taką byś mnie chciał? Kici kici miau miau miau, Razem ze mną byś się śmiał? Kici kici miau miau miau. Czy też może byś się bał? Kici kici miau miau miau, Bez miłości głupio stał? Powiedz mi to dalej już! Albo głowę zetnie nóż!

Saga siedmiu barw – Krew Sióstr – część pierwsza – Srebrna.
Zapomniana legenda, której i tak nikt nie dałby dziś wiary, wydarta została z ludzkich umysłów przez czas naznaczony cierpieniem, śmiercią i upadkiem wszelkiej nadziei. Tak oto legenda spoczywa już tylko zapisana na zakurzonych zwojach w zamkniętej od wieków krypcie upadłego zakonu. Jednak nakreślone na woluminach prastarym językiem słowa, prawią jednoznacznie o siódemce sióstr krwi, które narodzą się, by na przeklętym kontynencie Unton zaprowadzić po wiekach wojen tysiącletni pokój. Lecz zwieńczyć swe dzieło będzie mogła tylko jedna z nich, podczas gdy jej rodzeństwo pochłonie nicość, zapomnienie i śmierć. Wszak czy ktoś może dać wiarę legendom, tym niegdyś smętnie snutym przez siwowłosych starców opowieściom, które obecnie przykryły pajęczyny, kurz i pył? Być może kimś takim jestem jeszcze na tym świecie właśnie ja. I choć z postępującą starością nadchodzi mój nieuchronny kres, to jako ostatni wciąż wierzę w moc sióstr krwi. W każdym razie jedną z nich, mianowicie tą, która ma szansę przezwyciężyć przekleństwo i zostać… przekonaj się kim.

— Saga siedmiu barw — Krew sióstr.

Opowieść o tym, co zostało zrodzone z miłości, a co z nienawiści.

Część piąta — Zieleń. Światło i mrok, miłość i nienawiść.

Odkupienie, przebaczenie albo też unicestwienie. Co wybierzesz, to ocenię. Lecz to wszystko jest niczym, gdy wybierzesz… poświęcenie.

Córki Chamsi zdążyły już wydorośleć. Życie każdej z nich jest zdeterminowane właściwościami, które posiada. Wdają się w romanse, zdradzają, dojeżdżają smoków, biorą udział w potyczkach. Raz na jakiś czas spotykają się rodzinnie. Właśnie w takich okolicznościach różowoskóra Eozyna przedstawi im swoją manifestację w postaci Czerwonej Cesarzowej, która powstała ze zranień pozostałych sióstr. Czy mimo to wyrodna członkini rodu zostanie przyjęta do kręgu różnokolorowych czarodziejek?

Saga siedmiu barw – Krew Sióstr – część pierwsza – Srebrna.
Zapomniana legenda, której i tak nikt nie dałby dziś wiary, wydarta została z ludzkich umysłów przez czas naznaczony cierpieniem, śmiercią i upadkiem wszelkiej nadziei. Tak oto legenda spoczywa już tylko zapisana na zakurzonych zwojach w zamkniętej od wieków krypcie upadłego zakonu. Jednak nakreślone na woluminach prastarym językiem słowa, prawią jednoznacznie o siódemce sióstr krwi, które narodzą się, by na przeklętym kontynencie Unton zaprowadzić po wiekach wojen tysiącletni pokój. Lecz zwieńczyć swe dzieło będzie mogła tylko jedna z nich, podczas gdy jej rodzeństwo pochłonie nicość, zapomnienie i śmierć. Wszak czy ktoś może dać wiarę legendom, tym niegdyś smętnie snutym przez siwowłosych starców opowieściom, które obecnie przykryły pajęczyny, kurz i pył? Być może kimś takim jestem jeszcze na tym świecie właśnie ja. I choć z postępującą starością nadchodzi mój nieuchronny kres, to jako ostatni wciąż wierzę w moc sióstr krwi. W każdym razie jedną z nich, mianowicie tą, która ma szansę przezwyciężyć przekleństwo i zostać… przekonaj się kim.